Καρακάξα Πεθερά !Αποστολέας Αντιγόνη από Αθήνα Αγαπητό μου aboutwoman.gr

Σας γράφω την ιστορία μου γιατί θέλω να περάσω ένα μήνυμα προς όλες τις γυναίκες που είναι ερωτευμένες.

Ζήστε τον έρωτα σας αλλά όταν η σχέση σας περάσει σε άλλο επίπεδο τότε οι αποφάσεις που θα πάρετε να είναι με την λογική. Μη θεωρείτε τίποτα ως αυτονόητο, μη πιστεύετε ότι όλοι έχουν τη δική σας καλή διάθεση και μην παραξενευτείτε αν δείτε τον καλό σας να αντιδρά με τρόπο που δε θα το περιμένατε ποτέ!

Ο έρωτας όπως καταλάβατε χτύπησε και τη δική μου πόρτα και τον έζησα έντονα και απόλυτα. Με μέθυσε, με ξεμυάλισε αλλά ευτυχώς ήταν αμοιβαίο. Η σχέση μας ήταν γνωστή  στους κύκλους μας αλλά και στις οικογένειες μας αφού τελικά μείναμε και μαζί. Ήμασταν από την επαρχία και οι δυο για σπουδές στην Αθήνα. Εγώ στην νομική και αυτός ιατρική.

Ο πελαργός όμως χτύπησε νωρίς την πόρτα και μαζί με το πτυχίο θα ερχόταν και το χαρμόσυνο. Τότε ο αγαπημένος μου είχε την ιδέα να πάμε στο νησί του, εκείνος να κάνει το αγροτικό και εγώ να έχω βοήθεια από τη μητέρα του που ήταν ακόμα νέα, δεν εργαζόταν και είχε χρόνο να ασχοληθεί με μένα και το παιδί.

Η ιδέα της αποκέντρωσης μου άρεσε και δεδομένου ότι το χωριό του είναι υπέροχο, παραθαλάσσιο και με κίνηση το καλοκαίρι δέχτηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Θα τελείωνε και το αγροτικό του, θα κάναμε και οικονομία να μαζέψουμε κάποια χρήματα μου φαινόταν τότε ιδανικό, σαν μια προσωρινή λύση φυσικά και έτσι έγινε.

Αυτό όμως που δεν γνώριζα ήταν οι απόψεις και οι αντιλήψεις των δικών του. Γνώριζαν για τη σχέση μας φυσικά και κάποιες φορές τους είχαμε φιλοξενήσει στην Αθήνα αλλά ήμουν καλή για γκόμενα. Να έχει ο γιος τους μια σταθερή σχέση σαν φοιτητής, μια κοπέλα να τον φροντίζει και να περνάει καλά. Μετά όμως έπρεπε να επιστρέψει πίσω στις ρίζες του για να καμαρώνουν τον γιατρό της οικογένειας και φυσικά να παντρευτεί ντόπια που κι αυτή του την είχαν έτοιμη. Που μπορούσα εγώ να τα φανταστώ όλα αυτά μου λέτε; Αν τα ήξερα υπήρχε περίπτωση να πήγαινα να ζήσω μαζί τους. Ανεχόντουσαν την παρουσία μου λόγω της εγκυμοσύνης. Βλέπεις του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου.

Με τον καλό μου είχαμε αποφασίσει να κάνουμε τον γάμο είτε στο δημαρχείο είτε σε ένα πανέμορφο ξωκλήσι, απλά και λιτά, μέσα στο καλοκαίρι και πριν αρχίσει να παραφουσκώνει η κοιλιά μου. Οι δικοί του όμως ήταν ανένδοτοι. Δεν γίνονταν βιαστικά τέτοιες εκδηλώσεις. Έπρεπε να γίνει γλέντι, προετοιμασίες και ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπαν πως δεν προλαβαίνουν σε χρόνο και σε έξοδα γι’ αυτό να το αφήναμε για το επόμενο καλοκαίρι μαζί με τα βαφτίσια! Τελικά συνειδητοποίησα ότι αυτά ήταν δικαιολογίες. Περίμεναν μήπως και ο γιος τους με βαρεθεί και αλλάξει γνώμη και επίσης μήπως αδύνατη όπως ήμουν ( με τα δικά τους δεδομένα ) δεν μπορέσω να κρατήσω το παιδί και το χάσω. Καταλαβαίνετε πως τότε δεν θα είχαν ηθικά διλήμματα για να μας καταστρέψουν τη σχέση. Εδώ να σημειώσω ότι όλα αυτά δεν είναι δικά μου συμπεράσματα αλλά μέσα από την καθημερινή κουβέντα άρχισαν σιγά σιγά να βγαίνουν αλήθειες. Ο γιος τους ήταν γιατρός και θα μπορούσε να είχε την καλύτερη. Να του πάρουν σπίτι, να του ανοίξουν στην πόλη ιατρείο και φυσικά να του πάρουν και αυτοκίνητο για να μη παιδεύεται με τις συγκοινωνίες. Να του δώσουν και οικόπεδα και εξοχικό κτλ Αυτοί ήταν οι γονείς οι καλοί που κάνανε τα πάντα για τα κορίτσια τους … ενώ τους δικούς τους έβγαζαν σκάρτους και άχρηστους. Το ότι μεγάλωσαν με αξιοπρέπεια τρία παιδιά τα μόρφωσαν, τα σπούδασαν, φρόντισαν να μη τους λείψει τίποτα δεν μετρούσε. Ούτε η μόρφωση και το πτυχίο μου είχε σημασία, ούτε η αγάπη μου για τον γιο τους. Θα βρίσκονταν πολλές καλύτερες από μένα να τον αγαπήσουν και να περνάει καλύτερα και όχι μέσα στην ανέχεια και την μιζέρια όπως τώρα. Μια μέρα δεν άντεξα όλο τα ίδια και τα ίδια και οι χαζογειτόνισσες, φίλες της πεθεράς μου να μου λένε για τη Λενίτσα με τις πορτοκαλιές και τη Φανούλα που της πήραν το οικόπεδο και έκαναν παραθαλάσσιο οικισμό… οι τύχες οι καλές και κείνος στραβώθηκε μαζί μου την ξεβράκωτη αλλά με το συμπάθιο έτσι λένε όσες δεν έχουν προίκα. Τόσο καιρό σεβόμουν τη φιλοξενία τους και ότι βρίσκομαι σε ξένο σπίτι γιατί τελικά ποτέ δεν ένιωσα σαν να είμαι στην οικογένεια μου. Όμως λίγο οι καρακάξες με τις πικράδες τους, λίγο οι ορμόνες που όπως φαίνεται άρχισαν να μειώνουν τις αντοχές μου και την υπομονή μου….. ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε… δεν μπορώ να θυμηθώ κάθε τι που τους είπα αλλά φυσικά ότι θα έπρεπε να ντρέπονται πρώτα πρώτα που στενοχωρούν έγκυο γυναίκα και πως αν αποβάλω δεν θα υπάρχει παπάς να τους εξομολογήσει, τους είπα επίσης πως το σκάρτο πράγμα για να το ξεφορτωθείς πρέπει να το προικίσεις για να μη σου μείνει στο ράφι, τις είπα ζηλιάρες, κακές, μοχθηρές και ότι θα πω του παπά να μην της κοινωνήσει και άλλα πολλά που να τα θυμάμαι τώρα… Φύγανε κακήν κακώς και εγώ τις φώναζα έξω στο δρόμο » άντε να σας δει και λίγο το σπίτι σας όλη μέρα καφέδες και κουτσομπολιό καφέδες και κουτσομπολιό» . Μετά γύρισα κοίταξα περιφρονητικά την μέλλουσα πεθερά μου και της είπα πως λυπάμαι πολύ γιατί το μόνο που δεν έκανε ήταν να κρεμάσει ταμπέλα στο γιος της που να γράφει  » το παρόν προς πώληση και πλειστηριασμό » σαν τα οικόπεδα της Φανούλας.

Τώρα τα θυμάμαι και γελάω όταν όμως τα ζούσα η κατάσταση ήταν τραγικά άθλια. Όταν επέστρεψε ο καλός μου στο σπίτι η μάνα του ξαφνικά άρχισε να κλαίει, να χτυπιέται… εκείνη που με έχει σαν παιδί της να προσβάλω τις φίλες της και να λέω λόγια και …. τελικά βγήκα εγώ η κακιά. Εκεί ήταν που με προβλημάτισε η στάση του καλού μου. Ενώ ήξερε τι περνούσε μόνη στο σπίτι και με συμβούλευε να μη δίνω σημασία γιατί δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα παλιά μυαλά με τις ξεπερασμένες νοοτροπίες τους … τώρα ήταν αγκαλιά με τη μανούλα να την παρηγορεί και να τις λέει πως φταίει η εγκυμοσύνη και πως θα μου μιλήσει για να μη ξαναγίνει και θα ζητούσαμε συγγνώμη και από τις «καρακάξες».

Τι θα περίμενα εγώ από τον άνθρωπο μου; Να βάλει τη μάνα του στη θέση της. Να της εξηγήσει πως πρώτα εκείνη θα έπρεπε να σέβεται τον άνθρωπο που φιλοξενεί και που μάλιστα είναι και η αγαπημένη του γιου της και που επιπλέον θα την κάνει και γιαγιά. Να της πει πόσο ευτυχισμένος είναι μαζί μου και πως δε θα με άλλαζε με τίποτα. Πως εκεί πήγαμε για να με προσέχει κι όχι να με στενοχωρεί και να με κάνει κάθε βράδυ να κλαίω. Τέτοια περίμενα να ακούσω κι όχι τρίχες…

Επειδή όμως κατάλαβα πως παίζει το εργάκι εκεί και είχα ακούσει και πολλές ιστορίες που όταν μου τις έλεγαν μπορεί να ήθελαν να μου δημιουργήσουν ανασφάλεια ή να με προετοιμάσουν για το τι με περιμένει, πήρα γρήγορα τις αποφάσεις μου. Για να καταλάβετε και εσείς με είχαν ενημερώσει πως όταν η Χριστίνα η Αθηναία ήθελε να γυρίσουν με τον άντρα της τον Πέτρο  στην Αθήνα οι γονείς του Πέτρου δεν τον άφηναν με την απειλή ότι θα τον αποκληρώσουν. Τελικά έπεισαν τον Πέτρο πως ήταν καλύτερα εκεί όχι όμως και την Χριστίνα που πήγε να φύγει με το παιδί της, αλλά δεν της το άφησαν. Έφυγε για ένα μήνα μόνη της και όταν κατάλαβε πως ο Πέτρος δεν σκόπευε να την ακολουθήσει μαζί με το παιδί ξαναγύρισε μόνη της.

Το μήνυμα εγώ το έλαβα και μετά δυο μέρες που πήγαν στην πόλη για ψώνια πήρα την κοιλιά μου και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια. Ούτε ένα δεύτερο φόρεμα για να έχω να αλλάξω δεν πήρα μαζί μου. Δεν ήθελα να με δουν με βαλίτσα στο χέρι και να πέσει σύρμα…. Στο τέλος της ημέρας και αφού είχα επιστρέψει Αθήνα ,φιλοξενούμενη σε φίλη, έστειλα ένα μήνυμα στον καλό μου  «είσαι ελεύθερος να ακολουθήσεις τις επιλογές σου. Αν εγώ είμαι μία από αυτές φρόντισε να με βρεις» .

Για καλή μου τύχη ο καλός μου ταρακουνήθηκε από αυτήν μου την κίνηση. Ίσως ο φόβος ότι κάτι μπορεί να έπαθα τον ταρακούνησε τόσο που τον έκανε να ξαναθυμηθεί την αγάπη μας και πόσο πολύτιμη είναι για μας.

Παντρευτήκαμε τελικά με πολιτικό γάμο και με λίγους καλούς φίλους. Το κοριτσάκι μας το ονομάσαμε Αγάπη για να μην υπάρξει περίπτωση καταστάσεις ή τρίτα πρόσωπα να μας κάνουν να ξεχάσουμε την αγάπη μας.

Αυτό που θέλω να σας μείνει από την ιστορία μου είναι πως όταν βρείτε τον άνθρωπο της καρδιάς σας μην αφήσετε να μπουν ανάμεσα σας τρίτα άτομα από όποιον κύκλο κι αν προέρχονται!