Αναπνοή του βρέφους μετά τον τοκετό. Αναπνοή η πρώτη σκληρή δουλειά του βρέφους μετά τον τοκετό. Ακόμη και πριν να γεννηθεί το παιδί κάνει περιορισμένες αναπνευστικές κινήσεις. Με την πρώτη φωνή μετά τη γέννηση του αναπτύσσεται ο πνεύμονας. Tα μέχρι τώρα άνεργα κυστίδια του πνεύμονα, τα λόβια, παίρνουν οξυγόνο και αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα.
Το νέο αυτό έργο πρέπει να το αντιμετωπίσει το παιδί αμέσως μετά. Aφού υπερπηδήσει τους κινδύνους του τοκετού, και ύστερα από την καταπόνηση του από αυτόν. Γι’ αυτό τις πρώτες ημέρες της ζωής του το νεογέννητο έχει περισσότερες δυσκολίες στην αναπνοή. Δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο, επειδή τα ρινικά του διαφράγματα είναι στενά και μπορούν να κλείσουν τελείως, όταν διογκωθούν οι βλεννογόνοι με κανένα συνάχι.
Η διεύρυνση της θωρακικής κοιλότητας, που αποτελεί την προϋπόθεση για τη διαπλάτυνση των πνευμόνων κατά την εισπνοή, είναι τους πρώτους έξη μήνες μόνο δυνατή με την πίεση του περιτόναιου προς τα κάτω ( αναπνοή με την κοιλιά ). Κατόπιν αυξάνει η ικανότητα διεύρυνσης του θώρακα. Οι ιδιομορφίες αυτές της αναπνοής αποδεικνύονται καλύτερα με τον αριθμό των αναπνοών ( αριθμός των αναπνοών κατά λεπτό). Όσο πλημμελέστερη είναι η τροφοδότηση με οξυγόνο, τόσο γρηγορότερες είναι οι αναπνοές του μωρού, για να αντιμετωπίσει την έλλειψη του οξυγόνου. Το νεογέννητο αναπνέει γρηγορότερα από το παιδί του ενός έτους.
Σε περιπτώσεις πνευμονικών και καρδιακών παθήσεων αυξάνει ο αριθμός των αναπνοών και στους ενήλικες, που, καμιά φορά, φτάνει να καταλήξει σε δύσπνοια, τότε ο ασθενής ανακουφίζεται με τεχνητή χορήγηση οξυγόνου.
