Ένα εναλλακτικό νόημα για τα Χριστούγεννα. Περπατώντας τις προεόρτιες μέρες στους δρόμους της ημιφωτισμένης από λαμπιόνια Αθήνας συνάντησα έπειτα από δεκαπενταετία και βάλε τον αγαπητό συμμαθητή μου Νίκο από το λύκειο.
Τι χαρά να μαθαίνεις ευχάριστα νέα για αγαπημένους παλιούς γνώριμους και ακόμα περισσότερο να σου λένε ότι και τα δικά σου νέα να είναι πιθανόν καλά μια και μια ντουζίνα(και βάλε) χρόνια αργότερα κατάφερες να μην κακομουτσουνιάσεις.
Μοιάζεις ακόμα με μαθητριούλα, είπε! Φυσικά δέχτηκα το σχόλιο με ένα χαμόγελο να και συνέχισα την βόλτα μου ακόμα ποιο χαρούμενη και πιο έτοιμη να καταναλώσω χρήματα και ποδαρόδρομο για να αγοράσω πράγματα που πιθανόν συμβάλλουν στην μείωση του κακομουτσουνιάσματος και ευφραίνουν την καρδία των γύρω μου.
Και τότε σαν μια τηγανιά στο κεφάλι μου μίλησε η άλλη πλευρά μου. Ήταν εκείνη η μυστήρια-ενοχλητική φωνή που πάντα περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να παρέμβει και να μου χαλάσει τη μέρα.
Αυτή η φωνή που παραμονεύει ακόμα και τις γιορτινές μέρες για να μου υπενθυμίζει την ματαιοδοξία μου και να με βάζει στον δικό της δρόμο. Τον δρόμο της αυθεντικότητας, όπως λέει με την σταθερή αλλά και ζεστή φωνή της.
Ένα εναλλακτικό νόημα για τα Χριστούγεννα
Το κακομουτσούνιασμα είναι στα μάτια του άλλου μου λέει, σήμερα δεν έμαθες αν μοιάζεις ακόμα με μαθητριούλα.
Έμαθες ότι κάποιος χάρηκε που δείχνεις παιδαριώδης. Σύνελθε γυναίκα! Ο χρόνος περνάει και γλυκαίνει τις ψυχές όσων οι στόχοι είναι αληθινοί, βαθύτεροι και φωτεινοί.
Ο χρόνος αγαπάει αυτούς που τολμούν να υπερβούν τις υλιστικές απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και να ζήσουν όπως οι ίδιοι θέλουν.
Η ομορφιά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Σαν ένα χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα με ημερομηνία λήξης στις 6 Ιανουαρίου. Μετά μένεις εσύ μόνη με τον εαυτό σου.
Και τότε θα πρέπει να κοιτάξεις μέσα του. Φρόντισε να είναι εκεί και να μην έχει χαθεί μαζί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Αναρωτιέστε αν συνέχισα τα ψώνια μου? Μα και φυσικά! Η απόρριψη της υλιστικής μας φύσης δεν είναι η λύση. Τουλάχιστον όχι πάντα και όχι για όλους.
Είχα όμως μαζί μου την συνείδηση μου ζωντανή. Γνώριζα ότι είχα κάθε λόγο να ευχαριστώ τη ζωή για τα καλά που μου έδωσε, αλλά να μην σταματήσω να προσπαθώ εδώ στο υλικό κομμάτι της.
Να έχω σκοπό και νόημα στη ζωή που θα αγκαλιάζει και το εσωτερικό μου κομμάτι, ένα κομμάτι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο από τις επιθυμίες του υλικού σώματος.
Λίλιαν Καρρά
ψυχοθεραπεύτρια
ψυχολογία ΒΑ
