Η Ιστορία της Βάπτισης . Η βάπτιση είναι μια χριστιανική τελετή, ένα από τα επτά μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Για το νήπιο που βαπτίζεται και την οικογένεια είναι μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής τους. Αποτελεί ορόσημο στη ζωή του παιδιού εφόσον μέσω της βάπτισης το παιδί εντάσσεται στη χριστιανική κοινωνία και δηλώνει επισήμως θρήσκευμα.
Η λέξη βάπτιση προέρχεται από το βάπτω/βαπτίζω που σημαίνει βουτάω, βυθίζω. Το νερό χρησιμοποιείται στη βάπτιση ως σύμβολο εξαγνισμού, όλες οι αμαρτίες εξαλείφονται με το βάφτισμα, (π.χ. το προπατορικό αμάρτημα) .
Η Ιστορία της Βάπτισης
Η βάπτιση των νηπίων δημιούργησε διχογνωμία στο χριστιανισμό. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία όταν τα παιδιά γνωρίζουν το Χριστιανισμό. Άλλοι πάλι εκφράζανε την γνώμη να ότι η βάπτιση είναι αποστολική παράδοση και ότι εξαλείφει όλες τις αμαρτίες. Επίσης αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο να πεθάνει κανείς αβάπτιστος, οπότε να μην μπορεί να εισέλθει στη “Βασιλεία των ουρανών”. Περίπου από τον 6ο αιώνα καθιερώθηκε η βάπτιση των νηπίων σε συνδυασμό με την παρουσία του αναδόχου (νονός). Ο ανάδοχος έχει την υποχρέωση να ακολουθήσει τη χριστιανική πίστη και είναι υπεύθυνος για την κατήχηση του. Κατά τα ελληνικά έθιμα ο ανάδοχος (νονός,νονά) έχει ορισμένες υποχρεώσεις για την προετοιμασία αλλά και φυσικά κατά τη τελετή της βάπτισης.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία το νήπιο πρέπει να καταδύεται πλήρως στο νερό (συμβολισμός της ταφής και ανάστασης του Χριστού) και η δι’ επιχύσεως ή ραντίσματος βάπτιση αποτελεί κακοδοξία.
