Χρήστος Λιακόπουλος : Δεν κερδίζει αυτός που δε πέφτει ποτέ αλλά εκείνος που πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει. Χρήστος Λιακόπουλος, ένας άντρας που δεν του χαρίστηκε τίποτα αλλά ξέρει να θέτει στόχους και να διεκδικεί την επίτευξη τους με αδιάκοπη προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Εμπνέεται από τα μικρά και καθημερινά για να δημιουργήσει τα μεγάλα και τα σπουδαία. Η ζωή όμως φέρνει και αναποδιές αλλά πιστεύει πως «οι δυσκολίες και τα εμπόδια έρχονται για να μας δυναμώσουν». Δεν εγκαταλείπει ποτέ και ξέρει να σηκώνεται κάθε φορά που πέφτει μέχρι να έρθει η επιτυχία.

Περιεχόμενα

Χρήστος Λιακόπουλος : Δεν κερδίζει αυτός που δε πέφτει ποτέ αλλά εκείνος που πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει.Πώς προέκυψε η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου ιστορικού προσώπου.Μετά από τρία χρόνια, ενσάρκωσης του ίδιου ρόλου, νιώθεις να έχεις ταυτιστεί με στοιχεία του χαρακτήρα του Αυτοκράτορα Αδριανού και να έχουν επηρεάσει την δική σου προσωπικότητα;Πού οφείλεται η αγάπη και η αποδοχή του κόσμου για την συγκεκριμένη παράσταση;Στο κυνήγι της πολιτικής εξουσίας, της επαγγελματικές εξέλιξης, της κοινωνικής αποδοχής είμαστε τελικά χαμένοι ή κερδισμένοι;Στην επικαιρότητα βρίσκεται το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης των γυναικών που από την ταπείνωση και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδηγεί μέχρι και στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Τελικά μήπως ζούμε έναν σύγχρονο μεσαίωνα;Ένα μήνυμα προς τις γυναίκες που, παλεύοντας μέσα σε αντίξοες συνθήκες, πολλές φορές απογοητεύονται βλέποντας τους στόχους τους να μετατρέπονται σε άπιαστο όνειρο.Χρήστος Λιακόπουλος : Δεν κερδίζει αυτός που δε πέφτει ποτέ αλλά εκείνος που πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει.Μια ευχή για το νέο έτος.interview : Γραμματικοπούλου Κωνσταντία

Η αφορμή της συνάντησης μας ήταν η επιτυχία, για τρίτη χρονιά, της θεατρικής παράστασης «Αυτοκράτωρ Ανδριανός» που παίζεται κάθε Κυριακή στις 9 μ.μ. στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 12, Αθήνα, 2103428650. Η συζήτηση ξεκίνησε από την προσωπικότητα του ήρωα και την αγάπη του κόσμου για την παράσταση και τελικά κατέληξε σε θέματα που αφορούν την πολιτική και την γυναίκα.

Χρήστος Λιακόπουλος : Δεν κερδίζει αυτός που δε πέφτει ποτέ αλλά εκείνος που πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει.

Πώς προέκυψε η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου ιστορικού προσώπου.

Προέκυψε εξαιτίας ενός «τυχαίου» γεγονότος. Είχα κληθεί από το διευθυντή του Νομισματικού και Επιγραφικού Μουσείου Αθηνών, με αφορμή την παρουσίαση στο κοινό μιας συλλογής Ρωμαϊκών νομισμάτων, να διαβάσω αποσπάσματα από το ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα, Αντίνοος, και από ένα αφήγημα, που αφορούσαν στη σχέση του Αδριανού με το νεαρό αυτό Έλληνα της Μικράς Ασίας.

Η όλη εκδήλωση με άγγιξε ιδιαίτερα και με την παρότρυνση κάποιων παρευρισκομένων σε αυτήν, άρχισα να διαβάζω για τον συγκεκριμένο Αυτοκράτορα.

Παρατήρησα ότι είχαμε κοινή θέαση του κόσμου και αρκετά κοινά σημεία στο χαρακτήρα (έτσι όπως αντιλήφθηκα εγώ το χαρακτήρα του), ενθουσιάστηκα και άρχισα να γράφω το μονόλογό μου.

Μετά από τρία χρόνια, ενσάρκωσης του ίδιου ρόλου, νιώθεις να έχεις ταυτιστεί με στοιχεία του χαρακτήρα του Αυτοκράτορα Αδριανού και να έχουν επηρεάσει την δική σου προσωπικότητα;

Όπως προείπα, από την αρχή διέκρινα κοινά στοιχεία στο χαρακτήρα μου με αυτόν του Αδριανού όμως, πράγματι, και κατά τη γραφή του έργου και μετά από τόσες παραστάσεις η «ταύτιση» αυτή έχει μεγαλώσει. Πιστεύω πως αν είχα κι εγώ τη δυνατότητα του συγκεκριμένου αξιώματος που είχε εκείνος περίπου τα ίδια πράγματα θα έκανα, όσον αφορά κυρίως τη φιλειρηνική του διάθεση, τον ανθρωπισμό του, την αγάπη του για τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά και για το ελληνικό πνεύμα και τον πολιτισμό όπως και τα έργα που πραγματοποίησε για το καλό του λαού του.

Πού οφείλεται η αγάπη και η αποδοχή του κόσμου για την συγκεκριμένη παράσταση;

Αυτό που θέλει να καταδείξει η παράσταση είναι πως όλοι οι άνθρωποι, είτε είναι κανείς Αυτοκράτορας είτε είναι «κοινός» θνητός, έχουμε ανασφάλειες, φόβους, επιθυμίες και ανάγκες.

Γεννιόμαστε σε οικογένειες με ελλείψεις κι ελαττώματα. Δε λαμβάνουμε την προσοχή και την αγάπη που θα θέλαμε και στη συνέχεια θέτουμε υψηλούς στόχους για να αποδείξουμε (πρωτίστως στον εαυτό μας) ότι αξίζουμε.

Εάν τους πετύχουμε, μέσα από συνεχείς αγώνες και αντιξοότητες, τυφλωνόμαστε και θεωρούμε πως είμαστε αλάνθαστοι «θεοί». Τότε ακολουθούν τα χτυπήματα της μοίρας (αποτυχίες, αρρώστιες, θάνατοι αγαπημένων προσώπων) που μας προσγειώνουν απότομα και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που αξίζει τελικά είναι οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις… να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, βαθιά και ανθρώπινα.

Κι αν είμαστε τυχεροί να αποδεχθούμε το επικείμενο «τέλος» μας και να πορευτούμε προς αυτό στωικά. Όλα αυτά, που απασχολούν κάθε άνθρωπο διαχρονικά, μαζί με την αλήθεια και το πάθος που διαπνέουν την παράσταση, είναι -πιστεύω- ο λόγος που ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει με τόση θέρμη.

Στο κυνήγι της πολιτικής εξουσίας, της επαγγελματικές εξέλιξης, της κοινωνικής αποδοχής είμαστε τελικά χαμένοι ή κερδισμένοι;

Εξαρτάται από το πως κυνηγάει κανείς τους στόχους του. Εάν έχει προκαθορίσει τις προσωπικές του αξίες και πορεύεται, κυρίως στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, σύμφωνα με αυτές, εάν είναι δηλαδή ο εαυτός του, θα είναι μόνο κερδισμένος! Ανεξαρτήτως του πόσο ψηλά -ή λιγότερο ψηλά- θα φτάσει. Εάν δεν ακολουθήσει τη πραγματική του φύση και κάνει αντίθετα σε αυτόν πράγματα, ό,τι και να επιτύχει κατά βάθος (θεωρώ) θα είναι δυστυχής, άρα πραγματικά χαμένος.

Στην επικαιρότητα βρίσκεται το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης των γυναικών που από την ταπείνωση και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδηγεί μέχρι και στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Τελικά μήπως ζούμε έναν σύγχρονο μεσαίωνα;

Το πρόβλημα της καταπίεσης και της κακοποίησης του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο έρχεται απ’ τα βάθη των αιώνων. Δεν είναι σημερινό. Θεωρώ ότι όσο πιο πίσω πάμε τόσο χειρότερα ήταν τα πράγματα. Η θέση της γυναίκας στην Αρχαία Ρώμη, παραδείγματος χάριν, ήταν πολύ δυσμενής, χωρίς νομικά και πολιτικά δικαιώματα. Ακόμα χειρότερη ήταν αυτή των δούλων, που η ζωή τους δεν είχε καμία αξία. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελούσαν τροφή για τις σμέρνες που εξέτρεφαν οι ιδιοκτήτες τους. Ο Αδριανός, μόλις κατέκτησε το θρόνο, αύξησε την ελευθερία των γυναικών και απαγόρευσε να βασανίζουν και να σκοτώνουν τους δούλους.

Στο μεσαίωνα, που αναφέρατε, επίσης σκότωναν και έκαιγαν γυναίκες και άντρες υπό την κατηγορία ότι ήταν φορείς του κακού. Σίγουρα η κακοποίηση των ανθρώπων και η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους χρειάζεται περαιτέρω βελτίωση όμως μεσαίωνας δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σημερινή κατάσταση… Τουλάχιστον στον προηγμένο δυτικό κόσμο.

Ένα μήνυμα προς τις γυναίκες που, παλεύοντας μέσα σε αντίξοες συνθήκες, πολλές φορές απογοητεύονται βλέποντας τους στόχους τους να μετατρέπονται σε άπιαστο όνειρο.

Αυτό που θα προέτρεπα οποιονδήποτε άνθρωπο οποιουδήποτε φύλου είναι να μη το βάζει ποτέ κάτω… Ό,τι και να συμβαίνει! Η επίτευξη των στόχων απαιτεί συνεχή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Δεν κερδίζει αυτός που δε πέφτει ποτέ αλλά εκείνος που πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει. Όπως αναφέρω και στην παράστασή μου: «Μην εγκαταλείπεις ποτέ Αδριανέ… Οι δυσκολίες και τα εμπόδια έρχονται για να μας δυναμώσουν!»