Επιλόχειος Πυρετός. Επιλόχειο πυρετό ονομάζουμε όλες τις μολύνσεις που προέρχονται από τα τραύματα του τοκετού.
Πρώτος ο Αυστροουγγαρέζος γιατρός και μαιευτήρας Ζεμμελβάις (1818 – 1865) διέγνωσε, ότι η αιτία του επιλόχειου πυρετού είναι η μόλυνση από μικρόβια.
Αυτός εισήγαγε την ασηψία, για να αποφεύγεται η μετάδοση των μικροβίων (σχολαστικό πλύσιμο των χεριών της μαίας ή του γιατρού, απολύμανση των εργαλείων και των εξωτερικών γεννητικών οργάνων της μητέρας).
Πολλοί από τους ιατρούς της εποχής του αντέδρασαν έντονα και απέρριψαν την θεωρία του γιατί θεώρησαν προσβολή την απαίτηση του να πλένουν τα χέρια τους και επειδή έτσι τους θεωρούσε «ακάθαρτους». Αφού εκδιώχθηκε από το νοσοκομείο της Βιέννης, αναζήτησε δουλειά στη Βουδαπέστη όπου και εκεί συνάντησε σημαντικές δυσκολίες. Εφάρμοζε όμως και εκεί την τακτική του πλυσίματος των χεριών και έφερε θεαματικά αποτελέσματα, προστατεύοντας τη ζωή χιλιάδων λεχωίδων.
Η ανακάλυψη αυτή του Ζεμμελβάις και τα μέτρα, που εν συνεχεία ελήφθησαν για την αντιμετώπιση του επιλόχειου πυρετού, απεδείχθησαν άκρως αποτελεσματικά, γι ‘αυτό κι ο Ζεμμελβάις απεκλήθη «σωτήρας των μητέρων».
Επιλόχειος Πυρετός
Χάρις στα σχολαστικώς προφυλακτικά αυτά μέτρα έγιναν πολύ σπάνιες οι σοβαρές περιπτώσεις επιλόχειου πυρετού. Στις βαριές περιπτώσεις ο ψηλός πυρετός διαρκεί για πολλές μέρες, καμιά φορά και εβδομάδες, με ρίγη και αδυναμία που όλο και χειροτερεύει.
Η μόλυνση, ξεκινώντας από τα γεννητικά όργανα. Μπορεί να εξαπλωθεί στο περιτόναιο, στις ωοθήκες, στις σάλπιγγες, στους συνδετικούς ιστούς της λεκάνης. Ή και να προκαλέσει θρομβώσεις στην περιοχή των φλεβών της λεκάνης. Ή ακόμη και να εξελιχθεί σε καθολική μόλυνση ολόκληρου του οργανισμού.