Μαργαρώνης Ιωάννης : Υπάρχει μια παρεξήγηση για εμένα. Με νομίζουν Θεσσαλονικιό, ενώ είμαι γέννημα – θρέμμα Πειραιώτης και μάλιστα από τη Δραπετσώνα. Όμως όσο κουβαλώ μέσα μου τη γενέτειρά μου, άλλο τόσο αναπνέω την πόλη αυτή που ζω και εργάζομαι.
Ήρθα στη Θεσσαλονίκη αρχές δεκαετίας του ’80 σαν φοιτητής στην Ιταλική φιλολογία του Α.Π.Θ.
Η Ιταλική Αναγέννηση με το ανατολίτικο άρωμα της Θεσσαλονίκης έδεσα με το πάθος μου για το χορό.
Μια υποτροφία για περάτωση σπουδών στο Λονδίνο, υπέροχοι δάσκαλοι, χορογράφοι, ωραίες παραστάσεις. Πολύς κόπος, πολλή πίεση, απογοήτευση, έπαινοι, μοναξιά και συγκινήσεις, μνήμες και έρωτες μου άνοιξαν τα μάτια χωρίς να τυφλωθώ. Έτσι δεν έχασα την ομορφιά που κληρονόμησα από την οικογένειά μου, την ονειρική εφηβεία που βίωσα με τους συμμαθητές μου, τη στήριξη των φίλων που απέκτησα και την αγάπη του κόσμου, ακόμα και τώρα που δε βγαίνω στη σκηνή.
Μαργαρώνης Ιωάννης
Είμαι τυχερός που εκτιμήθηκα από τον κόσμο, και αντιπαθήθηκα απ’ όσους έπρεπε, που διάλεξα τη δουλειά της καρδιάς μου. Είμαι τυχερός που έχω δικαίωμα στο δάκρυ, στο θυμό, στη σιωπή, όπως έχω χρέος στο χαμόγελο, στη γαλήνη και στο λόγο.
Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς όμως μπορώ και ονειρεύομαι. Συχνά θα με δείτε θλιμμένο αλλά η ενέργεια του χορού και του έρωτα μου δίνει χαρά.
16 χρόνια στη σχολή χορού Diagonal μαζί με τη συνεργάτιδά μου Νάντια Κουτζιάμπαση πάμε κόντρα στην απαξίωση της εποχής. Με σεβασμό στην παράδοση του κλασικού μπαλέτου, ανοίγουμε ορίζοντες σε κάθε νέα τάση χορού, αφήνοντας την ευφυΐα των μαθητών μας να βρει τη θέση της στην γνώση και στο όνειρο.
Το βίντεο που ακολουθεί είναι από την περυσινή παραγωγή της μοντέρνας Λίμνης των Κύκνων που ανεβάσαμε στο Βασιλικό Θέατρο.
Μαργαρώνης Ιωάννης
Ξέρετε περπάτησα, κυριολεκτικά και νοερά, πολύ μόνος αλλά συνάντησα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Πέρασα από πολλές διακυμάνσεις διάθεσης αλλά δεν χάθηκα στο πλήθος και στην ασάφεια.
Επιμένω ακόμα να κυνηγώ όνειρα και ελπίδες τρέλες. Δεν παραιτούμαι, όχι από εγωισμό, αλλά γιατί εκτιμώ το δώρο της ζωής που μου δόθηκε και γιατί υπάρχουν ακόμα μάτια που με κοιτούν τουλάχιστον με συμπάθεια. Νιώθω χρέος να επιμείνω, γιατί το χρωστώ σε όσους έχασα, σε όσους μου άφησαν διαθήκη να μάχομαι για τα ιδανικά μου.
Αν με ρωτάγατε για τις κρυφές μου επιθυμίες, θα σας έλεγα πως δεν είναι κρυφές, γιατί απλά δεν ξέρω να κρύβομαι.
Άλλωστε γιατί να κρυφτώ, δεν κινδυνεύω παρά μόνο από την κακιά πλευρά του εαυτού μου, όταν εγώ αδρανώ και γίνομαι εύκολο θύμα για όσους δεν με εκτιμούν.
Μια στιγμή που προσμένω είναι να παρουσιάσω μια δουλειά μου στο δημοτικό θέατρο του Πειραιά. Το χρωστώ στην οικογένειά μου, στους συμμαθητές μου, στην πόλη που μεγάλωσα. Μπορεί η πόλη τελικά να μη το χρειάζεται, αλλά εύχομαι να μου επιτρέψει να προσπαθήσω.
Στη ζωή μου δεν μετρώ τις επιτυχίες μόνο, μετρώ τις ειλικρινείς προσπάθειες, κι από αυτές έχω τόσες που αφαιρούν το βάρος του χρόνου από το παιδεμένο σώμα μου και ανανεώνουν την ψυχική μου νιότη.
Μαργαρώνης Ιωάννης
Αν πάλι με ρωτούσατε ποια είναι τα σχέδια μου, θα σας έλεγα πως τα όνειρα μου είναι σε μια σχεδία και αρμενίζουν από τα γεννοφάσκια μου. Άλλοτε βρίσκουν στεριά σε κάποια σκηνή θεάτρου, σε μια αίθουσα χορού κι άλλοτε ανεμοδέρνονται σε δρόμους που περπατώ άσκοπα, σε ταβάνια που προσκρούει η αϋπνία μου και καμιά φορά αποτυπώνονται σε χαρτιά που σκόρπια θα βρείτε στις τσάντες μου ή στοιβαγμένα στο γραφείο και στη βιβλιοθήκη μου.
Γεννήθηκα ταξιδιάρης ψυχή τε και σώματι. Είναι γοητευτικό μα συνάμα τυρρανικό αλλά όσες φορές προσπάθησα να το ελέγξω ένιωσα δυστυχής. Έτσι αποφάσισα να τυραννιέμαι ηδονικά!